ni Jemuel C. Salterio @Talbog | Dec. 30, 2024
Sa 2024 Metro Manila Film Festival (MMFF), isang action movie lang ang nakapasok sa lineup — ang Topakk mula sa Nathan Studios. Pero sa kabila ng tagumpay nito sa takilya at international acclaim, tila hindi ito sapat para bigyan ng hustisya ng MMFF jury.
Opo, mga Ka-BULGARians, tila binastos ang pelikulang nagdala ng bagong mukha sa action genre sa Pilipinas!
Hindi maikakaila na sina Arjo Atayde, Julia Montes at ang buong cast ng Topakk ay nagbigay ng todo-laban na performance. Si Arjo, bilang si Miguel, isang dating sundalo na may Post-Traumatic Stress Disorder (PTS) ay nagpakitang-gilas sa kanyang nuanced acting. Samantala, ang tambalan nila ni Julia ay nagpasabog ng chemistry na nagpapatibok sa puso ng madla.
Ang pelikula ay may dalawang rating pa nga—R-16 at R-18—depende sa venue, na nagre-reflect ng matapang nitong storytelling at brutal na realismong hatid ni Direk Richard Somes. Pero kahit na sobrang tarush ng pelikula, tila wala itong dating sa MMFF jury. Ang tanong, bakit nga ba ganu'n, mga ateng?
December 19 nang mag-grand premiere ang Topakk, kung saan nagmistulang star-studded na event ang black carpet night. Pero bago pa ito nagkaroon ng bonggang homecoming, nauna nang pumalakpak ang international audience sa 78th Cannes Film Festival (CFF) at 76th Locarno Film Festival (LFF). Ang sabi nga ng producer na si Sylvia Sanchez, “Natutuwa po ako kasi very proud ako as producer and as the mother of Arjo na pinapalakpakan ng mga dayuhan ang Topakk sa ibang bansa.”
Pero sa MMFF 50th Awards Night noong December 27? Wala man lang major award.
Nakakaloka, ‘di ba? Ang pelikulang world-class na kinilala sa ibang bansa, eh, binigyan ng balewalang moment sa sariling bayan.
Ang bawat eksena ng labanan sa Topakk ay parang roller coaster ride—matindi, mabilis, at puno ng emosyon. Pero higit sa suntukan at barilan, may puso ang pelikula.
Nagpapakita ito ng kuwento ng survival, trauma, at redemption.
Ang sabi nga ni Sylvia, “Kundi man natin malampasan ang mga gawang dayuhan, at least makasabay man lang tayo in terms of production value and execution.”
Kahit ang mga kontrabida ng pelikula, na ginampanan nina Sid Lucero, Paolo Paraiso, atbp. ay hindi basta-bastang cardboard villains. Nabigyan nila ng lalim ang kanilang mga karakter, na nagdala ng dagdag-tensiyon sa pelikula.
Ngunit sa kabila ng galing ng pelikula, tila nagbingi-bingihan at nagbulag-bulagan ang MMFF jury. Ano ito, may favoritism? Ang daming dapat kilalanin mula sa Topakk —mula sa script hanggang sa production value—pero ni hindi man lang ito nabigyan ng karampatang pansin.
Nakakaduda tuloy kung ang MMFF ba ay para sa quality films o para sa commercial preferences lang. Ang tanong, paano na ang mga filmmakers na tulad ni Somes na naglalagay ng puso’t kaluluwa sa kanilang mga gawa?
Takilya ang tunay na hukom. Pero mga Nini, walang makakapigil sa tagumpay ng Topakk. Sa kabila ng pagbalewala ng MMFF, nag-reign supreme ito sa takilya.
Dagdag pa, maraming sinehan ang nagdagdag ng screenings dahil dinudumog ito ng mga tao. Totoo nga, walang makakapigil sa pelikulang may puso at aksiyon.
Kung gusto n’yong makita ang tunay na kalidad ng pelikulang Pilipino, aba, Topakk na ang dapat n’yong panoorin! Ito ang pelikula na hindi lang para sa entertainment, kundi para ipakita ang resilience ng Pinoy sa harap ng trahedya.
Sa mga fans ng action at drama, huwag nang patumpik-tumpik pa. At sa MMFF, sana naman next year, magbigay-pugay kayo sa karapat-dapat. Dahil ang sining, hindi lang para sa kita. Ito’y para sa puso at kuwento ng bawat Pilipino.
‘Yun na! Ambooolancia! #ChairmanNgChikahan #MaritesInChief #Talbog
MGA Ka-BULGARians, kung ikaw ay isang sucker para sa mga pelikulang puno ng emosyon, The Last 12 Days (T12D) ay isang obra maestra na hindi mo dapat palampasin.
Ang grand finale ng T12D ay isang cinematic gem na siguradong tatagos sa puso ng bawat manonood. Sa direksiyon ng mahusay na si CJ Santos, at sa pangunguna nina Mary Joy Apostol at Akihiro Blanco, ang pelikulang ito ay isang showcase ng galing sa storytelling at pag-arte.
Ang T12D ay nagkukuwento ng pinakamahirap na yugto sa relasyon nina Camille (Mary Joy Apostol) at Daniel (Akihiro Blanco). Matapos ang kanilang mga pinagdaanan sa unang dalawang bahagi ng saga, ngayon ay haharapin nila ang pinakamabigat na pagsubok—ang laban ni Daniel sa isang life-threatening na sakit.
Habang pinapanood ko, ramdam na ramdam ko ang bigat ng bawat eksena. Hindi pilit ang drama; ang sakit, ang pag-asa, at ang pagmamahalan nina Camille at Daniel ay parang buhay na buhay. Makikita mo ang vulnerability ng bawat karakter, lalo na kung paano nila hinaharap ang posibilidad ng pagkawala.
Isa itong pelikula na hindi lang tungkol sa love story—tungkol din ito sa pagharap sa sakit at kung paano magpatawad at magmahal sa kabila ng lahat.
Isa sa pinakamalakas na punto ng pelikula ay ang chemistry nina Apostol at Blanco. Sa bawat eksena, makikita mo kung gaano sila kagaling magdala ng emosyon. Sa mga tahimik na sandali, nag-uusap ang kanilang mga mata. Sa mga confrontation scenes, ramdam na ramdam mo ang pagmamahalan at takot na mawalan.
Si Mary Joy ay parang ipinanganak para sa papel na Camille. Siya ang boses ng pag-asa sa kuwento, at ang galing niyang mag-internalize ay parang pinaniniwalaan mong tunay siyang si Camille.
Si Akihiro Blanco naman ay isang revelation. ‘Yung pain na ipinakita niya bilang Daniel ay hindi over-the-top—sakto lang, kaya mas nakakaiyak.
Saludo ako kay CJ sa paghubog ng isang pelikula na sobrang raw at intimate. Malinaw na hindi lang siya gumagawa ng drama para lang makaiyak; ang bawat eksena ay may layunin. Pati ang pacing, sobrang na-maintain kahit na mabigat ang tema.
Ang cinematography ay visually stunning, parang sumisigaw ang bawat frame ng lungkot at pagmamahalan.
Mula sa malalapit na kuha sa mga mukha ng mga bida hanggang sa mga wide shots ng nature, ramdam mo ang isolation at pag-asa. Simple pero effective ang visuals sa pagdadala ng damdamin.
Pati ang musical score ng pelikula ay tagos sa kaluluwa at ito ay isang malaking bahagi kung bakit ito mas nakakakilabot.
Ang T12D ay higit pa sa kuwento ng pag-ibig; isa itong paalala kung gaano kahalaga ang bawat sandali na kasama natin ang mahal natin sa buhay.
Kung ikaw ay naghahanap ng pelikula na magpapaiyak sa ‘yo pero mag-iiwan din ng lesson, ito na iyon. Minsan, ang pagmamahalan ay hindi tungkol sa happy endings—tungkol ito sa pagsasakripisyo at pagharap sa masakit na realidad.
Ang T12D ay isang pelikulang hatid ng Blade Entertainment sa pangunguna ni Robert S. Tan. Ang film ay hindi lang basta pinapanood, kundi nararamdaman. Isang maganda at makapangyarihang pagtatapos sa T12D.
Isa lang ang payo ko, maghanda ng maraming tissue sa panonood ng pelikulang ito.
‘Yun na! Ambooolancia! #ChairmanNgChikahan #MaritesInChief #Talbog
Comments