Bilyonaryong Mafia ang Mahal Ko (56)

ni Maria Angela Gonzales @Kuwentong Pag-Ibig | Ika-12 Araw ng Abril, 2024

Marahas na buntong hininga ang pinawalan ni Nhel. Hindi na kasi niya kayang tiisin pa ang pagka-miss sa kanyang asawa na si Via. Para bang mababaliw na siya kapag hindi pa niya ito nakita at nakasama ngayong araw. 

“Ano’ng ginagawa mo rito?” Gulat na tanong ni Pedro Pedral. 

Muli siyang napabuntong hininga. Hindi kasi niya maiwasan ang magtaka kung bakit ganu’n ang reaksyon nito kaya napakunot siya at buong pagtataka niya itong sinagot na, “Susunduin ko na po ang asawa ko.”

“Asawa?” Sarkastikong banat nito. 

Ibig niyang mabuwisit sa paraan ng pagbigkas nito sa katagang asawa na para bang hindi ito naniniwala na tinatrato niya si Via bilang kanyang asawa. Pero, bigla rin siyang natigilan. Tinatrato nga ba talaga niya ito bilang asawa?

Gusto niyang sagutin ito at sabihing ‘oo naman’ dahil inaangkin niya rin naman ito.

Pero, iyon lang ba ang dapat maging basehan para masabi niyang tinatrato niya ito nang tama?  Hindi ba dapat nakaakibat din doon ang pagmamahal?

“Nasaan na ho si Via?” Magalang pa rin niyang tanong. 

Hindi niya alam kung bakit hindi na siya nakakaramdam ng galit kay Pedro. Sa palagay kasi niya ay lumipas na iyon, o baka naman natabunan lang nang pagka-miss sa kanyang asawa?  Tama, iyon nga ang dahilan. 

“Wala si Via rito.”

“Saan ho nagpunta?”

“Hindi ko alam.” 

“Puwede ko ba siyang hintayin dito?” Magalang pa niyang tanong kaya parang gusto niyang manibago sa kanyang sarili. 

“Pero, hindi ko alam kung kailan siya babalik.’’

“Maghihintay ako,” mariin niyang sabi. 

Kung gusto man siyang ipagtabuyan ni Pedro, hindi niya ito hahayaang magtagumpay. 

“Last week pa siya umalis. Hindi rin siya nagsabi kung saan siya pupunta. Basta ang gusto niya makalayo sa iyo,” mariing sabi ni Pedro. 

“Bakit?

“Dahil nalaman niya at kinumpirma ni Marie na niloloko mo lang siya.”

Itutuloy…

Bilyonaryong Mafia ang Mahal Ko (55)

ni Maria Angela Gonzales @Kuwentong Pag-Ibig | Ika-11 Araw ng Abril, 2024

“Sigurado ka na ba sa magiging desisyon mo?” 

Hindi agad nakakibo si Via sa tanong ng kanyang Tatay Pedro. Unang-una, ayaw niyang magsinungaling dito. Pero, alam niyang sobra itong mag-aalala kapag hindi niya pinanindigan ang una niyang sinabi rito. 

“Sigurado na ho ako, huwag na kayong mag-alala dahil hindi na kayo gagalawin o guguluhin ni Nhel.”

“Pero, ikaw inaalala ko,” wika nito. 

“Kaya ko ang sarili ko,” mariin niyang sabi. 

Ayaw niyang dumating sa punto na ipamukha sa kanya ni Nhel na wala ito kahit katiting na pagmamahal para sa kanya. Napakahirap naman kasi talaga ang umasa. Saka ayaw na niyang bigyan pa ito ng pagkakataon na saktan siya, dahil baka kapag nangyari ‘yun, mas piliin na lang niyang lumubog sa kanyang kinalalagyan. 

“Paano ang asawa mo?” Naguguluhang tanong pa rin nito. 

“Mag-asawa lang naman kami sa salita.”

“Naniniwala ka ba na peke ang kasal n’yo?”

“Dapat ba kong umasa na tunay ang kasal namin?” 

“Nakakasiguro ako na mahal ka ni Nhel.”

Bahagyang tawa ang pinawalan ni Via at sabay sabing, “Kahit naman mahal niya ako, nakapagdesisyon na ako. Lalayuan ko na si Nhel.”

Marahas na buntong hininga ang kanyang pinawalan. Mas mabuti nang umalis siya, para hindi na siya masaktan pa. Saka, ayaw niyang madamay pa ang magiging anak nila ni Nhel. 

Mas maiging lumayo na lang muna siya sa mga taong makakapagbigay pasakit sa kanya. At alam niyang si Nhel lang ang makakapanakit sa kanya at tiyak niyang hindi niya iyon kakayanin. 

Itutuloy…

Dapat gawin ng bebot sa kaibigang suicidal

ni Sister Isabel del Mundo - @Mga kuwento ng buhay at pag-ibig | Ika-11 Araw ng Abril, 2024

Dear Sister Isabel,

Magandang araw sa inyo. Ibig ko sanang humingi ng payo tungkol sa kaibigan ko. Ako ang takbuhan niya sa kanyang mga problema. Magkasunod na namatay ang mga magulang niya noong pandemya. Sobrang lungkot niya at nag-iisa na lang siya sa buhay, kaya naisipan ko na patirahin muna siya sa amin. Noong umpisa, pumapayag naman ang parents ko. Pero ngayon, ayaw na nila itong patuluyin. 

Naaawa ako sa kaibigan ko. Paano ko kaya sasabihin sa kanya na hindi na siya puwedeng makitira sa amin? Baka masaktan siya at maisipan na naman niyang magpatiwakal.

Suicidal kasi ‘yung friend ko. Sana mapayuhan n’yo ako kung ano ba ang dapat kong gawin upang hindi gaanong masaktan ang friend ko.

Nagpapasalamat,

Cora ng Pangasinan

Sa iyo, Cora,

Hindi mo sinabi kung ilang taon na ang kaibigan mo. Kung hindi na siya teenager, tulungan mo na lang siyang maghanap ng trabaho kahit kahera, saleslady o anumang kaya niyang gawin para mairaos niya ang pang-araw-araw niyang pamumuhay. 

Magpatulong ka rin sa mga kakilala mo na may magandang puso. Lumapit ka sa mga sangay ng gobyerno na makakatulong sa kaibigan mo. Natitiyak kong maihahanap mo siya nang tamang lugar upang hindi na siya nakikitira sa inyo. 

Puwede rin naman siyang magtinda ng mga kaya niyang itinda. Akayin mo siya sa tamang landas ng buhay na kung saan, hindi niya na kailangang umaasa pa sa kanyang kapwa.

Sumasaiyo,

Sister Isabel del Mundo